Abortus is ineens weer een discussieonderwerp in het centrum van de macht. Moeten we ons zorgen maken of is het tijd voor een open blik op dit “verworven recht”?
Waar het jarenlang leek dat de strijd rondom abortus gestreden was en er een redelijk compromis was gesloten, begint het nu weer te rommelen. Het CDA wil de abortustermijn inperken tot 22 weken, de ChristenUnie tot 18 weken en de PVV tot 14 weken. Premier Rutte lijkt ook bereid te zijn om de grens voor abortus ter discussie te stellen,hij wil de discussie uit de ideologie halen, zei hij bij de EO.
En dit is precies het punt waar progressief Nederland over valt (artikel verscheen 22/2/2011 in Trouw). Wat Jolande Sap duidelijk maakt, of je het nu met haar eens bent of niet, is dat politieke belangen de discussie domineren, en niet medische argumenten of het belang van vrouwen. Maar tegelijkertijd is het ook een realiteit dat in India en China baby’s regelmatig worden geaborteerd vanwege het geslacht (meisjes zijn minder gewenst en vanaf 18 weken is het geslacht te bepalen):
Is het tijd voor een discussie over de wekengrens of moeten we strijden voor onze verworven rechten? Ik blijf het lastig vinden. Mijn eerste reactie is vooral hoe opvallend het is dat het mannen in de politiek zijn die de discussie aanzwengelen (Wilders,Rouvoet en Rutte) en dat het vrouwen zijn (Sap en Voortman) die in de verdediging schieten. Maar wat Sap en Voortman ook duidelijk maken is dat abortus voor vrouwen (en de betrokken mannen) altijd een moeilijke beslissing is. Als ik in mijn eigen omgeving kijk, zie ik dat de weinige vrouwen die ik ken die geconfronteerd werden met een ongewenste zwangerschap, heel veel moeite hadden met het maken van deze beslissing. Abortus is een zware lichamelijke ingreep die grote emotionele consequenties heeft. De vraag is dus, is abortus (in Nederland) het probleem of zijn bepaalde culturele tradities en vooroordelen (in een land als India en voor een deel in Nederland) het probleem?
No comments:
Post a Comment