“No toilet, no bride”

Iedereen weet hoe vervelend het is als er geen w.c. in de buurt is. Vooral op ongemakkelijke momenten, zoals in een NS sprinter, op reis of na een Indiase curry. Maar wat betekent het voor vrouwen als er permanent geen w.c.’s de buurt zijn?

De luxe van het hebben van een w.c. is iets waar we vaak niet bij stilstaan. Net zo goed als we niet stil staan bij het feit dat dit ook een “gendered” probleem is: voor mannen is een w.c. bezoek een groot deel van de tijd makkelijker en minder aan locatie gebonden.

In een recent artikel in The New York Times wordt de campagne “No Toilet, No Bride” besproken. Deze Indiase overheidscampagne zet het probleem van de afwezigheid van prive en publieke toiletten op de kaart. Duizenden vrouwen in India hebben geen w.c. in de buurt van hun huis of werkplek waardoor ze niet kunnen werken. Ook lopen vrouwen het risco om verkracht te worden in de publieke w.c.’s die vaak ver uit de buurt liggen van hun woonplek. Veel vrouwen gebruiken een flying toilet”, ze doen hun behoeften in een plastic zak die ze later op de dag weggooien. Zelfs in een grote stad als Delhi zijn maar 132 publieke toilets voor vrouwen vergeleken met 1.534 publieke toiletten voor mannen. Op overheidsgebouwen in heel India valt dan nu ook te lezen: “I won’t allow my daughter to marry into a home without toilets”. De campagne lijkt al effectief, in huwelijksonderhandelingen wordt het wel of niet hebben van een w.c. al meegenomen als criteria voor aankomende echtgenoten.

Religie en vrouwenrechten

Tja, hoe leuk je het ook wilt brengen-religie en vrouwenrechten lijken geen goede combinatie te zijn...

University Communications : University of Vermont

Kijk, zo kun je natuurlijk ook naar Afghanistan

babel travel is een bijzonder reisbureau. Ze organiseren onder andere reizen naar Darfur, Noord-Korea en Irak. Mijn persoonlijke favoriet is de rondreis in Iran, Irak en Afghanistan. Nu nog even sparen.

Slavoj Žižek

Ik was al een tijdje verliefd op deze man. Via hardhoofd kwam ik in aanraking met dit filmpje:

Niet alleen heeft deze teddy-beer filosoof iets te melden over globalisering en Afghanistan, ook hoe we poepen zegt iets over ons!

Het Vieze Woord

Feministen zijn lelijke dikke vrouwen die geen man kunnen krijgen en zichzelf daarom afzetten tegen alles wat piemeldragend is, zo viel te lezen in het anti-feministisch manifest van Hasna El Maroudi. Toegegeven, feminisme is lastig. De stereotypen die in dit artikel worden aangedragen zijn herkenbaar (tuinbroeken, boze middelbare vrouwen).Het interessantste aan dit artikel is echter dat de auteur na haar betoog, eigenlijk een behoorlijk genuanceerd beeld neerzet van haar eigen ideeën. Sterker nog, uitspraken als “[Wij zijn] een generatie die het niet zo nauw neemt met het verschil in sekse. De rolverdeling tussen man en vrouw heeft voor ons niets te maken met in welke hoedanigheid je ter wereld bent geworpen”, zouden makkelijk onder het feminisme geplaatst kunnen worden. In het einde van haar betoog schrijft de auteur dat het ouderwetse feminisme flink tekort schiet: “Je sekse is tegenwoordig niet langer allesbepalend. Laten we stoppen met de nadruk leggen op het verschil in sekse en voortaan gewoon uitgaan van de individuele wenselijkheden”.

Dit artikel heeft behoorlijk wat stof doen opwaaien, maar naast dat het niet bijzonder goed onderbouwd is (waar de meeste kritiek op inging), brengt het wel een pijnlijk punt naar voren. Feminisme is een vies woord geworden. Ook binnen ontwikkelingssamenwerking en maatschappelijke organisaties in Nederland is het “not done” om het woord feminisme te gebruiken. Het idee is dat het vrouwen en mannen afschrikt en oude stereo-typen oproept (wat voor een deel ook zo is). Maar wie kritisch kijkt,ziet al snel dat veel van de doelen die organisaties en individuen zichzelf stellen, in de kern niet verschillen van feministische ideeën. Of hebben we alleen feminisme vervangen door gender-gelijkheid en het patriarchaat door masculiniteit?

Misschien dat terminologie er niet toe doet, en misschien lijkt het geen relevante discussie (meer), er is in elk geval een belangrijke reden waarom we wel moeten blijven nadenken over feminisme; in veel landen in het niet-Westen blijven vrouwenorganisaties opereren vanuit een feministisch perspectief. Niet overal, in sommige landen is het woord feminisme net zo “not done” als in Nederland, maar voor veel activisten blijft het een betekenis houden, zoals ik zelf heb ondervonden in mijn werk. Zowel vrouwen, mannen als delen van de homo-beweging (de politiek correcte term is LGTB wat staat voor homoseksuelen, lesbiennes, biseksuelen en transgenders) blijven zichzelf feminist noemen, en snappen soms niet de moeite die westerse vrouwen en mannen, inclusief ikzelf, hebben met dit woord. Vanuit het idee van internationale solidariteit, toch ook belangrijk, kunnen we hier niet zomaar aan voorbij gaan.

Daarnaast zouden we ons misschien moeten afvragen waar de moeite met het woord feminisme vandaan komt: waarom is dit zo’n heikel punt, zowel voor vrouwen als mannen? Ik ben er nog niet over uit, maar dit anti-feministisch manifest kan niet het antwoord zijn. Net als de huidige tactiek van instellingen (op de Opzij na) waarin we "eigenlijk feminisme bedoelen maar het niet zo noemen" niet het antwoord is. Ik ga de schrijfster van dit manifest in elk geval binnenkort uitnodigen voor een kop koffie.

De eeuwige discussie rondom abortus

Abortus is ineens weer een discussieonderwerp in het centrum van de macht. Moeten we ons zorgen maken of is het tijd voor een open blik op dit “verworven recht”?

Waar het jarenlang leek dat de strijd rondom abortus gestreden was en er een redelijk compromis was gesloten, begint het nu weer te rommelen. Het CDA wil de abortustermijn inperken tot 22 weken, de ChristenUnie tot 18 weken en de PVV tot 14 weken. Premier Rutte lijkt ook bereid te zijn om de grens voor abortus ter discussie te stellen,hij wil de discussie uit de ideologie halen, zei hij bij de EO.

En dit is precies het punt waar progressief Nederland over valt (artikel verscheen 22/2/2011 in Trouw). Wat Jolande Sap duidelijk maakt, of je het nu met haar eens bent of niet, is dat politieke belangen de discussie domineren, en niet medische argumenten of het belang van vrouwen. Maar tegelijkertijd is het ook een realiteit dat in India en China baby’s regelmatig worden geaborteerd vanwege het geslacht (meisjes zijn minder gewenst en vanaf 18 weken is het geslacht te bepalen):

Is het tijd voor een discussie over de wekengrens of moeten we strijden voor onze verworven rechten? Ik blijf het lastig vinden. Mijn eerste reactie is vooral hoe opvallend het is dat het mannen in de politiek zijn die de discussie aanzwengelen (Wilders,Rouvoet en Rutte) en dat het vrouwen zijn (Sap en Voortman) die in de verdediging schieten. Maar wat Sap en Voortman ook duidelijk maken is dat abortus voor vrouwen (en de betrokken mannen) altijd een moeilijke beslissing is. Als ik in mijn eigen omgeving kijk, zie ik dat de weinige vrouwen die ik ken die geconfronteerd werden met een ongewenste zwangerschap, heel veel moeite hadden met het maken van deze beslissing. Abortus is een zware lichamelijke ingreep die grote emotionele consequenties heeft. De vraag is dus, is abortus (in Nederland) het probleem of zijn bepaalde culturele tradities en vooroordelen (in een land als India en voor een deel in Nederland) het probleem?