En het begon allemaal zo goed. Ok, het vliegtuig had vertraging maar voor de rest leek het goed te gaan. Van het vliegtuig, in de bus, in de boot...Maar nu was het donker, het regende en de boot was er mee opgehouden. Midden in het Amazone bekken en de naam van de rivier was ik ook vergeten. We dreven doelloos midden op de rivier en het werd donkerder en de regen werd alleen maar harder. Tot overmaat van ramp was mijn poncho gescheurd, het gat voor mijn hoofd reikte tot mijn knieen. Bonk! De boot raakte een zandbank. Voor ik het doorhad, sprong de jongen die de boot bestuurde eruit. Het water reikte tot z'n enkels (ok, 1 angst minder. Verdrinken zat er dus niet in). Door het lawaai van de regen heen schreeuwde hij me toe: 'Ik ben zo terug, wacht hier' (alsof we een optie hadden). Mijn ouders keken me vragend aan, Ja, hij is hulp gaan halen geloof ik. Of hij is er vandoor. Een van de twee'.
We wachten. En wachten. En het h
oudt nooit meer op met regenen. Als we een licht zien bedenkt een slimme Engelsman dat we terug moeten seinen. Het blijkt dezelfde bootman-hij roept iets en weg is hij. Maar in ene wordt het druk op de rivier. Kano's en indianen "all over the place". Ze trekken ons naar de kant. We veranderen van boot. Helaas, de andere boot doet het ook niet.
oudt nooit meer op met regenen. Als we een licht zien bedenkt een slimme Engelsman dat we terug moeten seinen. Het blijkt dezelfde bootman-hij roept iets en weg is hij. Maar in ene wordt het druk op de rivier. Kano's en indianen "all over the place". Ze trekken ons naar de kant. We veranderen van boot. Helaas, de andere boot doet het ook niet.Na 5 minuten begint de motor te lopen. Ik haal opgelucht adem. Het oerwoud is niets voor mij. 
No comments:
Post a Comment