Over kano's en het oerwoud

En het begon allemaal zo goed. Ok, het vliegtuig had vertraging maar voor de rest leek het goed te gaan. Van het vliegtuig, in de bus, in de boot...

Maar nu was het donker, het regende en de boot was er mee opgehouden. Midden in het Amazone bekken en de naam van de rivier was ik ook vergeten. We dreven doelloos midden op de rivier en het werd donkerder en de regen werd alleen maar harder. Tot overmaat van ramp was mijn poncho gescheurd, het gat voor mijn hoofd reikte tot mijn knieen. Bonk! De boot raakte een zandbank. Voor ik het doorhad, sprong de jongen die de boot bestuurde eruit. Het water reikte tot z'n enkels (ok, 1 angst minder. Verdrinken zat er dus niet in). Door het lawaai van de regen heen schreeuwde hij me toe: 'Ik ben zo terug, wacht hier' (alsof we een optie hadden). Mijn ouders keken me vragend aan, Ja, hij is hulp gaan halen geloof ik. Of hij is er vandoor. Een van de twee'.

We wachten. En wachten. En het houdt nooit meer op met regenen. Als we een licht zien bedenkt een slimme Engelsman dat we terug moeten seinen. Het blijkt dezelfde bootman-hij roept iets en weg is hij. Maar in ene wordt het druk op de rivier. Kano's en indianen "all over the place". Ze trekken ons naar de kant. We veranderen van boot. Helaas, de andere boot doet het ook niet.

Na 5 minuten begint de motor te lopen. Ik haal opgelucht adem. Het oerwoud is niets voor mij.

Over de trap en apotheken

De taxi stopt voor de apotheek en ik stap voorzichtig uit. Heel voorzichtig. 2 dagen terug ben ik van de trap gevallen. In mijn huis hebben we een oude houten trap die door de generaties voor mij is tot een ijsbaan is gepolijst. Nou zijn er ook wel een paar generaties op hun bek gegaan op deze trap. Oma is vorig jaar nog gevallen en heeft daarna drie maanden in het ziekenhuis gelegen. In slaapdronken toestand op sokken naar beneden gaan bleek dus niet zo een goed idee... Het resultaat is dat ik al drie dagen langzamer dan oma loop en overal met de taxi naartoe moet. Gelukkig kun je in een land als Ecuador genoeg pillen krijgen. En zonder overbodig doktersbezoek. Ik loop de apotheek binnen en vraag om iets sterkers. Iets wat nog sterker is dan wat ze me de dag ervoor hebben gegeven. Meer! Sterker! Beter! De mannetjes achter de balie kijken me aan en overleggen met elkaar. Na een paar minuten overleg zijn ze eruit. Ze hebben pillen die zeker helpen, maar ze kosten wel 2 dollar per stuk. 2 dollar! Dan moeten ze wel goed zijn... Update, 3 dagen later was de pijn over. Ik kan me alleen niets meer herinneren van de afgelopen drie dagen...

Graffiti

Graffiti is groot in Quito. Op elke beschikbare muur staan teksten geschreven en worden tekeningen aangebracht. Sommige van deze teksten zijn politiek getint en maatschappij-kritisch.
Anderen zijn grappig bedoeld en weer anderen zijn er slechts voor de mooi. De graffiti is ook onaanraakbaar. Het gerucht gaat dat de overheid spelfouten in de graffiti corrigeert. Als ze het zouden verwijderen zou de hel uitbreken, maar ze willen ook niet dat de toeristen denken dat Equadorianen dom zijn.