Waar zijn de mannen?

De crisis houdt aan in Somalie en de regio. Bij elk nieuw bericht komt de befaamde quote van Amartya Sen weer bij me boven: "Er is nog nooit een hongersnood geweest in een functionerende democratie". Vooral het feit dat de internationale gemeenschap een jaar geleden toen de waarschuwingen begonnen geen geld wilden steken in preventie (niet sexy) en dat zowel de rebellen als de regering-troepen vluchtelingen op grote schaal gebruiken als wapen in hun strijd vind ik shockerend.

Interessant genoeg, zitten de kampen in de regio bijna helemaal vol met vrouwen.
Het percentage vrouwen en kinderen in vluchtelingenkampen ligt vaak hoger dan dat van mannen, maar hier is het 80%.

VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR melde woensdag dat de enige mannen (hele) jonge jongens en bejaarden zijn.Naast het feit dat het nomadenbestaan gezinnen vaker tijdelijk uit elkaar haalt, zijn veel mannen dood, moeten vechten of blijven achter. Maar heel duidelijk is dit niet,Jane Alice Okello van UNHCR: "Sommige vrouwen zeggen dat hun zonen zijn ontvoerd, of dat ze juist zijn achtergelaten omdat al-Shabaab ze onderweg zou ontvoeren. Maar er zijn ook veel vrouwen die zwijgen, uit angst voor represailles van aanhangers van al-Shabaab of juist van de regering".

Uit een rapport van Amnesty blijkt dat vluchtelingen worden gecontroleerd door checkpoint van al-Shabaab om jonge mannen te beletten te vluchten, maar vinden massarekruteringen vooral plaats in moskeeën, scholen en in de buitenwijken van Somalische steden. De meeste mensen hebben dus niet hun kinderen vrijwillig achtergelaten. 'Veel mensen vertellen ons juist dat ze zijn gevlucht om de rekrutering van hun kind te voorkomen.'Dit is een nieuwe fase van de chronische humanitaire crisis, een fase die al een tijdje in de maak is.'

Grote glimlachen

De bezuinigingen. Ze zaten er aan te komen en zijn waarschijnlijk ook nodig. Over de keuzes die gemaakt worden kun je twisten. Zo ben ik nog steeds van mening dat we best iets mogen veranderen aan de hypotheekrente-aftrek. Maar het H-woord is verboden terrein, met dank aan alle 50+-ers die net lekker kapitaal hebben opgebouwd (and who can blame them?).

En de kunst. Persoonlijk houd ik ook meer van een goede Joop van de Ende-musical, maar al die kunstenaars worden nu bijstand-trekkers. Dat lijkt me toch ook niet zo lekker verkopen?

Wat mij vooral opvalt is het feit dat de meeste draconische maatregelen van dit kabinet worden geaccepteerd. Blijkbaar is het wat de meerderheid wil. Vroeger waren we CDA-land en nu zijn we VVD-land. Helaas moeten we daar mee leren leven.

Ondanks deze constatering zie ik toch een lichtpuntje. Met dank aan Halbe en Marc. Halbe en Marc genieten er namelijk van. Ze vinden het leuk om te bezuinigen en om dit op een keiharde manier te doen. Elke keer als ik deze mannen zie, denk ik aan het speelkwartier op de kleuterschool aan het einde van het jaar als het speeltoestel gesloopt mag worden. Ik heb de hoop dat hun grote glimlach en geschater uiteindelijk een revolutie te weeg gaan brengen. Politiek moet namelijk:
a. niet leuk zijn en
b. al helemaal niet als je dit land stukje bij beetje aan het afbreken bent.

Alleen al om te zorgen dat Halbe en Marc minder lol hebben, ben ik bereid de straat op te gaan. Wie doet er mee?

Ach Jeroen...

Mijn vader kijkt niet meer naar Pauw en Witteman. Hij ergert zich namelijk bont en blauw aan hoe vrouwen aan tafel bij de heren behandeld worden. Meestal mogen ze amper uitpraten (als ze er al zitten) tenzij het "volkse typetjes" zijn. Of Katja Schuurmannetjes zijn. Of als Pauw ze probeert te verleiden mee te gaan naar zijn penthouse voor een intieme after-party.

Ik begrijp zijn frustratie helemaal. En blijkbaar ben ik niet de enige. In dit stuk staat een reactie op een interview met Pauw, waarin hij beweert dat hij er zelf ook van baalt dat er zo weinig vrouwen aan tafel zitten. En ze doen hun best,echt, er zijn alleen zo weinig dames die iets bij te dragen hebben. Als ik in de jaren zeventig had geleefd had ik uit frustratie mijn okselhaar uitgetrokken. Nu deel ik deze maar gewoon via de digitale kanalen en wrijf ik even over mijn gladgeschoren armholte. Uit frustratie.

“No toilet, no bride”

Iedereen weet hoe vervelend het is als er geen w.c. in de buurt is. Vooral op ongemakkelijke momenten, zoals in een NS sprinter, op reis of na een Indiase curry. Maar wat betekent het voor vrouwen als er permanent geen w.c.’s de buurt zijn?

De luxe van het hebben van een w.c. is iets waar we vaak niet bij stilstaan. Net zo goed als we niet stil staan bij het feit dat dit ook een “gendered” probleem is: voor mannen is een w.c. bezoek een groot deel van de tijd makkelijker en minder aan locatie gebonden.

In een recent artikel in The New York Times wordt de campagne “No Toilet, No Bride” besproken. Deze Indiase overheidscampagne zet het probleem van de afwezigheid van prive en publieke toiletten op de kaart. Duizenden vrouwen in India hebben geen w.c. in de buurt van hun huis of werkplek waardoor ze niet kunnen werken. Ook lopen vrouwen het risco om verkracht te worden in de publieke w.c.’s die vaak ver uit de buurt liggen van hun woonplek. Veel vrouwen gebruiken een flying toilet”, ze doen hun behoeften in een plastic zak die ze later op de dag weggooien. Zelfs in een grote stad als Delhi zijn maar 132 publieke toilets voor vrouwen vergeleken met 1.534 publieke toiletten voor mannen. Op overheidsgebouwen in heel India valt dan nu ook te lezen: “I won’t allow my daughter to marry into a home without toilets”. De campagne lijkt al effectief, in huwelijksonderhandelingen wordt het wel of niet hebben van een w.c. al meegenomen als criteria voor aankomende echtgenoten.

Religie en vrouwenrechten

Tja, hoe leuk je het ook wilt brengen-religie en vrouwenrechten lijken geen goede combinatie te zijn...

University Communications : University of Vermont