Waar zijn de mannen?

De crisis houdt aan in Somalie en de regio. Bij elk nieuw bericht komt de befaamde quote van Amartya Sen weer bij me boven: "Er is nog nooit een hongersnood geweest in een functionerende democratie". Vooral het feit dat de internationale gemeenschap een jaar geleden toen de waarschuwingen begonnen geen geld wilden steken in preventie (niet sexy) en dat zowel de rebellen als de regering-troepen vluchtelingen op grote schaal gebruiken als wapen in hun strijd vind ik shockerend.

Interessant genoeg, zitten de kampen in de regio bijna helemaal vol met vrouwen.
Het percentage vrouwen en kinderen in vluchtelingenkampen ligt vaak hoger dan dat van mannen, maar hier is het 80%.

VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR melde woensdag dat de enige mannen (hele) jonge jongens en bejaarden zijn.Naast het feit dat het nomadenbestaan gezinnen vaker tijdelijk uit elkaar haalt, zijn veel mannen dood, moeten vechten of blijven achter. Maar heel duidelijk is dit niet,Jane Alice Okello van UNHCR: "Sommige vrouwen zeggen dat hun zonen zijn ontvoerd, of dat ze juist zijn achtergelaten omdat al-Shabaab ze onderweg zou ontvoeren. Maar er zijn ook veel vrouwen die zwijgen, uit angst voor represailles van aanhangers van al-Shabaab of juist van de regering".

Uit een rapport van Amnesty blijkt dat vluchtelingen worden gecontroleerd door checkpoint van al-Shabaab om jonge mannen te beletten te vluchten, maar vinden massarekruteringen vooral plaats in moskeeën, scholen en in de buitenwijken van Somalische steden. De meeste mensen hebben dus niet hun kinderen vrijwillig achtergelaten. 'Veel mensen vertellen ons juist dat ze zijn gevlucht om de rekrutering van hun kind te voorkomen.'Dit is een nieuwe fase van de chronische humanitaire crisis, een fase die al een tijdje in de maak is.'

Grote glimlachen

De bezuinigingen. Ze zaten er aan te komen en zijn waarschijnlijk ook nodig. Over de keuzes die gemaakt worden kun je twisten. Zo ben ik nog steeds van mening dat we best iets mogen veranderen aan de hypotheekrente-aftrek. Maar het H-woord is verboden terrein, met dank aan alle 50+-ers die net lekker kapitaal hebben opgebouwd (and who can blame them?).

En de kunst. Persoonlijk houd ik ook meer van een goede Joop van de Ende-musical, maar al die kunstenaars worden nu bijstand-trekkers. Dat lijkt me toch ook niet zo lekker verkopen?

Wat mij vooral opvalt is het feit dat de meeste draconische maatregelen van dit kabinet worden geaccepteerd. Blijkbaar is het wat de meerderheid wil. Vroeger waren we CDA-land en nu zijn we VVD-land. Helaas moeten we daar mee leren leven.

Ondanks deze constatering zie ik toch een lichtpuntje. Met dank aan Halbe en Marc. Halbe en Marc genieten er namelijk van. Ze vinden het leuk om te bezuinigen en om dit op een keiharde manier te doen. Elke keer als ik deze mannen zie, denk ik aan het speelkwartier op de kleuterschool aan het einde van het jaar als het speeltoestel gesloopt mag worden. Ik heb de hoop dat hun grote glimlach en geschater uiteindelijk een revolutie te weeg gaan brengen. Politiek moet namelijk:
a. niet leuk zijn en
b. al helemaal niet als je dit land stukje bij beetje aan het afbreken bent.

Alleen al om te zorgen dat Halbe en Marc minder lol hebben, ben ik bereid de straat op te gaan. Wie doet er mee?

Ach Jeroen...

Mijn vader kijkt niet meer naar Pauw en Witteman. Hij ergert zich namelijk bont en blauw aan hoe vrouwen aan tafel bij de heren behandeld worden. Meestal mogen ze amper uitpraten (als ze er al zitten) tenzij het "volkse typetjes" zijn. Of Katja Schuurmannetjes zijn. Of als Pauw ze probeert te verleiden mee te gaan naar zijn penthouse voor een intieme after-party.

Ik begrijp zijn frustratie helemaal. En blijkbaar ben ik niet de enige. In dit stuk staat een reactie op een interview met Pauw, waarin hij beweert dat hij er zelf ook van baalt dat er zo weinig vrouwen aan tafel zitten. En ze doen hun best,echt, er zijn alleen zo weinig dames die iets bij te dragen hebben. Als ik in de jaren zeventig had geleefd had ik uit frustratie mijn okselhaar uitgetrokken. Nu deel ik deze maar gewoon via de digitale kanalen en wrijf ik even over mijn gladgeschoren armholte. Uit frustratie.

“No toilet, no bride”

Iedereen weet hoe vervelend het is als er geen w.c. in de buurt is. Vooral op ongemakkelijke momenten, zoals in een NS sprinter, op reis of na een Indiase curry. Maar wat betekent het voor vrouwen als er permanent geen w.c.’s de buurt zijn?

De luxe van het hebben van een w.c. is iets waar we vaak niet bij stilstaan. Net zo goed als we niet stil staan bij het feit dat dit ook een “gendered” probleem is: voor mannen is een w.c. bezoek een groot deel van de tijd makkelijker en minder aan locatie gebonden.

In een recent artikel in The New York Times wordt de campagne “No Toilet, No Bride” besproken. Deze Indiase overheidscampagne zet het probleem van de afwezigheid van prive en publieke toiletten op de kaart. Duizenden vrouwen in India hebben geen w.c. in de buurt van hun huis of werkplek waardoor ze niet kunnen werken. Ook lopen vrouwen het risco om verkracht te worden in de publieke w.c.’s die vaak ver uit de buurt liggen van hun woonplek. Veel vrouwen gebruiken een flying toilet”, ze doen hun behoeften in een plastic zak die ze later op de dag weggooien. Zelfs in een grote stad als Delhi zijn maar 132 publieke toilets voor vrouwen vergeleken met 1.534 publieke toiletten voor mannen. Op overheidsgebouwen in heel India valt dan nu ook te lezen: “I won’t allow my daughter to marry into a home without toilets”. De campagne lijkt al effectief, in huwelijksonderhandelingen wordt het wel of niet hebben van een w.c. al meegenomen als criteria voor aankomende echtgenoten.

Religie en vrouwenrechten

Tja, hoe leuk je het ook wilt brengen-religie en vrouwenrechten lijken geen goede combinatie te zijn...

University Communications : University of Vermont

Kijk, zo kun je natuurlijk ook naar Afghanistan

babel travel is een bijzonder reisbureau. Ze organiseren onder andere reizen naar Darfur, Noord-Korea en Irak. Mijn persoonlijke favoriet is de rondreis in Iran, Irak en Afghanistan. Nu nog even sparen.

Slavoj Žižek

Ik was al een tijdje verliefd op deze man. Via hardhoofd kwam ik in aanraking met dit filmpje:

Niet alleen heeft deze teddy-beer filosoof iets te melden over globalisering en Afghanistan, ook hoe we poepen zegt iets over ons!

Het Vieze Woord

Feministen zijn lelijke dikke vrouwen die geen man kunnen krijgen en zichzelf daarom afzetten tegen alles wat piemeldragend is, zo viel te lezen in het anti-feministisch manifest van Hasna El Maroudi. Toegegeven, feminisme is lastig. De stereotypen die in dit artikel worden aangedragen zijn herkenbaar (tuinbroeken, boze middelbare vrouwen).Het interessantste aan dit artikel is echter dat de auteur na haar betoog, eigenlijk een behoorlijk genuanceerd beeld neerzet van haar eigen ideeën. Sterker nog, uitspraken als “[Wij zijn] een generatie die het niet zo nauw neemt met het verschil in sekse. De rolverdeling tussen man en vrouw heeft voor ons niets te maken met in welke hoedanigheid je ter wereld bent geworpen”, zouden makkelijk onder het feminisme geplaatst kunnen worden. In het einde van haar betoog schrijft de auteur dat het ouderwetse feminisme flink tekort schiet: “Je sekse is tegenwoordig niet langer allesbepalend. Laten we stoppen met de nadruk leggen op het verschil in sekse en voortaan gewoon uitgaan van de individuele wenselijkheden”.

Dit artikel heeft behoorlijk wat stof doen opwaaien, maar naast dat het niet bijzonder goed onderbouwd is (waar de meeste kritiek op inging), brengt het wel een pijnlijk punt naar voren. Feminisme is een vies woord geworden. Ook binnen ontwikkelingssamenwerking en maatschappelijke organisaties in Nederland is het “not done” om het woord feminisme te gebruiken. Het idee is dat het vrouwen en mannen afschrikt en oude stereo-typen oproept (wat voor een deel ook zo is). Maar wie kritisch kijkt,ziet al snel dat veel van de doelen die organisaties en individuen zichzelf stellen, in de kern niet verschillen van feministische ideeën. Of hebben we alleen feminisme vervangen door gender-gelijkheid en het patriarchaat door masculiniteit?

Misschien dat terminologie er niet toe doet, en misschien lijkt het geen relevante discussie (meer), er is in elk geval een belangrijke reden waarom we wel moeten blijven nadenken over feminisme; in veel landen in het niet-Westen blijven vrouwenorganisaties opereren vanuit een feministisch perspectief. Niet overal, in sommige landen is het woord feminisme net zo “not done” als in Nederland, maar voor veel activisten blijft het een betekenis houden, zoals ik zelf heb ondervonden in mijn werk. Zowel vrouwen, mannen als delen van de homo-beweging (de politiek correcte term is LGTB wat staat voor homoseksuelen, lesbiennes, biseksuelen en transgenders) blijven zichzelf feminist noemen, en snappen soms niet de moeite die westerse vrouwen en mannen, inclusief ikzelf, hebben met dit woord. Vanuit het idee van internationale solidariteit, toch ook belangrijk, kunnen we hier niet zomaar aan voorbij gaan.

Daarnaast zouden we ons misschien moeten afvragen waar de moeite met het woord feminisme vandaan komt: waarom is dit zo’n heikel punt, zowel voor vrouwen als mannen? Ik ben er nog niet over uit, maar dit anti-feministisch manifest kan niet het antwoord zijn. Net als de huidige tactiek van instellingen (op de Opzij na) waarin we "eigenlijk feminisme bedoelen maar het niet zo noemen" niet het antwoord is. Ik ga de schrijfster van dit manifest in elk geval binnenkort uitnodigen voor een kop koffie.

De eeuwige discussie rondom abortus

Abortus is ineens weer een discussieonderwerp in het centrum van de macht. Moeten we ons zorgen maken of is het tijd voor een open blik op dit “verworven recht”?

Waar het jarenlang leek dat de strijd rondom abortus gestreden was en er een redelijk compromis was gesloten, begint het nu weer te rommelen. Het CDA wil de abortustermijn inperken tot 22 weken, de ChristenUnie tot 18 weken en de PVV tot 14 weken. Premier Rutte lijkt ook bereid te zijn om de grens voor abortus ter discussie te stellen,hij wil de discussie uit de ideologie halen, zei hij bij de EO.

En dit is precies het punt waar progressief Nederland over valt (artikel verscheen 22/2/2011 in Trouw). Wat Jolande Sap duidelijk maakt, of je het nu met haar eens bent of niet, is dat politieke belangen de discussie domineren, en niet medische argumenten of het belang van vrouwen. Maar tegelijkertijd is het ook een realiteit dat in India en China baby’s regelmatig worden geaborteerd vanwege het geslacht (meisjes zijn minder gewenst en vanaf 18 weken is het geslacht te bepalen):

Is het tijd voor een discussie over de wekengrens of moeten we strijden voor onze verworven rechten? Ik blijf het lastig vinden. Mijn eerste reactie is vooral hoe opvallend het is dat het mannen in de politiek zijn die de discussie aanzwengelen (Wilders,Rouvoet en Rutte) en dat het vrouwen zijn (Sap en Voortman) die in de verdediging schieten. Maar wat Sap en Voortman ook duidelijk maken is dat abortus voor vrouwen (en de betrokken mannen) altijd een moeilijke beslissing is. Als ik in mijn eigen omgeving kijk, zie ik dat de weinige vrouwen die ik ken die geconfronteerd werden met een ongewenste zwangerschap, heel veel moeite hadden met het maken van deze beslissing. Abortus is een zware lichamelijke ingreep die grote emotionele consequenties heeft. De vraag is dus, is abortus (in Nederland) het probleem of zijn bepaalde culturele tradities en vooroordelen (in een land als India en voor een deel in Nederland) het probleem?

Seksueel geweld in Congo: A never ending Story

In 2009 moest ik voor mijn werk naar Oost-Congo. Als er 1 plek is waar ik niet meer naartoe zou willen is het Congo. Voor de website wo=men.nl schreef ik vorige week een stukje over Justine Masika Bihamba, die ik een aantal keer ontmoet heb, zowel in Congo als in Nederland. Zij is door haar werk direct betrokken bij slachtoffers van seksueel geweld, waar Oost-Congo zo langzamerhand om bekend staat in de wereld. Justine legt de nadruk op straffeloosheid, ze zegt dat de verkrachtingen niet zullen ophouden zolang de daders niet gestraft worden.

Bijeenkomst van vrouwengroep net buiten Goma (Nikki de Zwaan 2009).

Het werk van Justine Massika, oprichtster van Synergie des Femmes contre les Violences Sexuelles laat zien dat seksueel geweld een langdurige invloed heeft op vrouwen en de Congolese samenleving als geheel. Veel ontwikkelingsorganisaties in Congo richten zich op slachtoffers van seksueel geweld, maar economische ontwikkeling heeft vaak minder de prioriteit dan medische hulp en psycho-sociale hulp. En dit laatste is een kwalijke zaak. In Congo zag ik een enorme hulpverleningsindustrie ontstaan rondom seksueel geweld. Alle NGOs lijken zich tegenwoordig bezig te houden met seksueel geweld. En logisch ook, want daar is donorgeld voor beschikbaar. Hoewel seksueel geweld een groot probleem is, en daarnaast walgelijk, maakte ik me hier soms wel zorgen om. Congo heeft zoveel problemen, en die verkrachtingen stoppen volgens mij pas als die ook worden aangepakt (functioneren staat, gebrek aan economische groei, politieke en economische ontwikkeling van zowel mannen als vrouwen, gebrek aan regionale aanpak van smokkel van grondstoffen etc.).

Staatssecretaris Knapen besprak de kwestie van straffeloosheid met de Congolese minister van Buitenlandse Zaken. Hopelijk heeft de minister geluisterd naar onze staatssecretaris want het seksueel geweld in Congo lijkt soms wel een oneindig verhaal...

Lijger

Wel eens van gehoord-een lijger? Kruising tussen een tijger en een leeuw. En het ziet er zo uit:















Waarom dit nu zo interessant is? Naast het feit dat het geweldig is dat de natuur dit kan, wil ik er vooral heel graag een hebben!

ACTIE!

Jong geleerd is oud gedaan. Deze kleine Pakistaanse meisjes waren het niet eens met de toestand in hun land. REVOLUTIE!