"Mucho frio".
"Si".
"Mucho frio".
"Si, abuela".
"Mucho frio".
"...".
Oma gaat maar door. Het is koud in Quito. Elke ochtend is het koud. Maar de vrouwen in Ecuador lijken het altijd koud te hebben. En over het weer te praten. Ik woon dan ook in huis bij 2 vrouwen, een oma van 85 en haar dochter die voor haar zorgt. De familie bestaat uit 10 broers en zussen, maar deze zus is niet getrouwd en woont in huis met haar moeder. En met mij op het moment. Elke ochtend tijdens het ontbijt en elke avond speelt zich hetzelfde ritueel af. Oma zegt een aantal keer dat het koud is, ik reageer een paar keer en dan dommelt ze weer in slaap. Maar niet voordat ze stiekem de suikerpot heeft leeggeroofd en een plak boter naar binnen heeft gewerkt als haar dochter niet kijkt.
Naast het weer is er nog een ander onderwerp dat thuis, op school, op straat, in de kroeg en in de kerk terugkeert: veiligheid,veiligheid en veiligheid. Ik had al begrepen dat de bevolking van het gehele Zuid-Amerikaanse continent geobserdeert is door veiligheid, maar de bevolking van Quito spant de kroon. Alles is gevaarlijk, je moet uitkijken voor iedereen (vooral voor Colombianen) en iedereen is een potentiele bedreiging. De dochter des huizes plaatst zodra het donker wordt een stok voor de deur waardoor niemand meer naar binnen (of naar buiten) kan. Als ik ´s nachts thuiskom uit de kroeg moet ik haar wakker bellen. Voor de deur van elke kroeg, restaurant en apotheek staan beveiligers met geweren. Het interessante is dat de regels over waneer het wel en niet veilig is nogal discutabel zijn. 5 voor 7, niets aan het handje. 7 uur, een taxi is verplicht. De eerste dag keek ik wantrouwend naar oude opaatjes, moeders met kinderen en priesters. De opaatjes blijven gevaarlijk (je weet het maar nooit met die macho"s hier) maar na 2 weken Quito lach ik weer naar mensen op straat. Wel met mijn hand op mijn tas natuurlijk.
