Seksueel geweld in Congo: A never ending Story

In 2009 moest ik voor mijn werk naar Oost-Congo. Als er 1 plek is waar ik niet meer naartoe zou willen is het Congo. Voor de website wo=men.nl schreef ik vorige week een stukje over Justine Masika Bihamba, die ik een aantal keer ontmoet heb, zowel in Congo als in Nederland. Zij is door haar werk direct betrokken bij slachtoffers van seksueel geweld, waar Oost-Congo zo langzamerhand om bekend staat in de wereld. Justine legt de nadruk op straffeloosheid, ze zegt dat de verkrachtingen niet zullen ophouden zolang de daders niet gestraft worden.

Bijeenkomst van vrouwengroep net buiten Goma (Nikki de Zwaan 2009).

Het werk van Justine Massika, oprichtster van Synergie des Femmes contre les Violences Sexuelles laat zien dat seksueel geweld een langdurige invloed heeft op vrouwen en de Congolese samenleving als geheel. Veel ontwikkelingsorganisaties in Congo richten zich op slachtoffers van seksueel geweld, maar economische ontwikkeling heeft vaak minder de prioriteit dan medische hulp en psycho-sociale hulp. En dit laatste is een kwalijke zaak. In Congo zag ik een enorme hulpverleningsindustrie ontstaan rondom seksueel geweld. Alle NGOs lijken zich tegenwoordig bezig te houden met seksueel geweld. En logisch ook, want daar is donorgeld voor beschikbaar. Hoewel seksueel geweld een groot probleem is, en daarnaast walgelijk, maakte ik me hier soms wel zorgen om. Congo heeft zoveel problemen, en die verkrachtingen stoppen volgens mij pas als die ook worden aangepakt (functioneren staat, gebrek aan economische groei, politieke en economische ontwikkeling van zowel mannen als vrouwen, gebrek aan regionale aanpak van smokkel van grondstoffen etc.).

Staatssecretaris Knapen besprak de kwestie van straffeloosheid met de Congolese minister van Buitenlandse Zaken. Hopelijk heeft de minister geluisterd naar onze staatssecretaris want het seksueel geweld in Congo lijkt soms wel een oneindig verhaal...

Lijger

Wel eens van gehoord-een lijger? Kruising tussen een tijger en een leeuw. En het ziet er zo uit:















Waarom dit nu zo interessant is? Naast het feit dat het geweldig is dat de natuur dit kan, wil ik er vooral heel graag een hebben!

ACTIE!

Jong geleerd is oud gedaan. Deze kleine Pakistaanse meisjes waren het niet eens met de toestand in hun land. REVOLUTIE!

Over leven in een gemeenschap

Hoewel ik geen echte toerist ben, daar ben ik namelijk niet zo goed in, woon ik nu wel in een hostel. Een maand ben ik hier, en dat is te kort om een appartement te huren en te settelen. Dus het werd een hostel. We hebben een keuken, een woonkamer met een enorme televisie, een patio en ik slaap in een slaapzaal. Het is klein en knus en eigenlijk voelt het meer als een woongemeenschap met een aantal vaste en een aantal wisselende bewoners. De vaste bewoners maken de dienst uit en de wisselende bewoners dienen zich aan te passen.

Zo is er Rasjdi, een Australier die hier al 5 maanden zit en bezig is een bedrijf op te richten. Hij zit de hele dag achter zijn computer, de prijzen van kolen in de gaten te houden en rent soms naar een zakenafspraak. Elke vrijdag gaat hij drinken en dit betekent dat hij de rest van het weekend op de (linker) bank ligt om bij te komen. Hij bestelt eten en controleert de afstandsbediening. Gelukkig houdt hij van romantische komedies. Zijn zakenpartner is meneer Tujmira, een Japanner die verdwaald lijkt te zijn in Latijns Amerika. Meneer Tujmira is een oudere man en hij heeft de mooiste kamer, en zelfs een eigen badkamer, wat in een hostel een onbehoorlijke luxe is.

Kleine Patricio zit gewoon op een slaapzaal, hij woont hier al 8 maanden. Hij komt uit Argentinie is een ITer en kan dus overal op de wereld werken (daarnaast is hij een groot Star Trek fan, een passie die we delen, en gelooft hij dat mensen allang door de tijd kunnen reizen, iets waar ik minder van overtuigd ben). Hij is ook een vegetariër wat voor een Argentijn nogal bijzonder is, maar is wel lid van de facebook-groep Vegetariërs met Nostalgie. Hij behoorlijk opvliegend, snel geïrriteerd en niet de persoon die je tegen je wil hebben. Maar niet zo opvliegend als Q, een Amerikaan uit een traditionele Zuid Koreaanse familie. Althans, dat is de verklaring die ik kreeg voor zijn gedrag. Het kan ook zijn omdat hij ex-marinier is... Hij werkt als barman in een ander hostel en ik heb de jongen al meerdere malen ruzie zien schoppen. Of eigenlijk elke avond als ik hem zie. De enige die hem in bedwang kan houden is de Nederlander Jan. Jan wil nooit meer terug naar Nederland. Hij heeft meerdere studies geprobeerd en is manisch depressief geworden (of hij was het al en de studies hielpen hem niet). In Colombia gaat hij leraar worden is het plan. Maar vooralsnog werkt hij in de hamburgertent om de hoek.

Melody, een Chineze die in Engeland heeft gewoond, wil alleen maar weg. Ze weet alleen niet waarheen. Elke dag als je haar vraagt hoe het gaat, vertelt ze over haar nieuwe plannen. En elke dag is het een ander plan (de wereld redden, iets met duurzaamheid, Spaans leren, kinderen iets leren, iets met indianen). Soms wil ze blijven en soms wil ze gaan. Becky, een nogal extravagante Engelse wil juist alleen maar blijven. Ze is illegaal in het land, haar verblijfsvergunning is maanden geleden verlopen, maar ze is verslaafd geraakt aan het feesten in Bogota (ik hoop nog steeds alleen aan het feesten). Gister heeft ze een grote stap ondernomen, ze heeft het hostel verlaten voor een appartement om de hoek. Ze zit nu alweer op de bank. Ik ben er van overtuigd dat ik, zeg ik met grote opluchting, minder moeite zal hebben om weg te gaan.

Over het pretechnologische tijdperk

Geen foto´s meer... Geen beeldende illustraties, verduidelijkingen op mijn verhalen en mooie plaatjes. Mijn camera is niet meer in Latijns Amerika. Ergens op Aruba kwamen mijn ouders er achter dat ze allebei in de veronderstelling waren dat ze de camera aan mij hadden gegeven. En ik had er al helemaal niet meer aan gedacht.

Misschien ook maar beter ook. Als ik mijn camera namelijk wel had gehad, had ik hem nu ongetwijfeld ook niet meer gehad. Wie had ook alweer gezegd dat Colombia zo veilig was? Ik ben zo langzamerhand beroofd van al het comfort wat ik had (een ipod, een portomonee, een flinke dosis geld). Daarnaast heeft mijn telefoon op dag 1 in Colombia het ook begeven. Zou God me iets duidelijk proberen te maken? Moet reizen zonder technologische snufjes, computers, camera´s, zaklampen (ook helaas mee terug naar Nederland gegaan) en een portomonee?

Of is het omdat mijn foto´s op dit moment niet al te interessant zouden zijn? Ik zie al dagenlang niets anders dan het matras van het bed boven me. De koorts heeft me te pakken. Wat had ik nu graag die ipod nog gehad, of mijn camera, of mijn portomonee, of geld... Ik ga er maar even van koortsdromen.